در واقع سابقه راهیان نور به همان سال های ابتدایی جنگ بازمی گردد.
پس از آزادسازی اولین سرزمین های اشغالی در شمال خوزستان ، از سال 1361،
عده ای به بازدید از جبهه های جنگ شتافتند. بیشتر این مسافران، خانواده های شهدا به شمار می رفتند.
آنها دوست داشتند با حضور در این مناطق ، یاد و خاطره شهیدشان را گرامی دارند.
سیاست مردان و مدیران ارشد نظام و نمایندگان مجلس نیز از دیگر مسافران راهیان نور
در سال های دفاع مقدس بودند. آنها در قالب کاروان های کوچک ، از جبهه ها بازدید کرده و از نزدیک با رزمندگان دیدار می کردند.
نویسندگان، هنرمندان و بازاریانی که در پشت جبهه همواره یار و یاور رزمندگان بودند
نیز در سالهای دفاع مقدس به جبهه ها سفر می کردند و مدت کوتاهی
را در سنگرها و سوله ها ، در کنار رزمندگان می گذراندند.
این حضور، هیچ گاه در زمان جنگ دامنه گسترده ای نیافت. چرا که
مراقبت از جان بازدیدکنندگان در بیشتر جبهه های جنگ ، کاری دشوار و شاید محال بود.
تنها رزمندگان و فرماندهان دوران جنگ بودند که هر ازگاهی با سماجت ، محدودیت های تردد
در این مناطق را نادیده گرفته و به بازدید جبهه های جنگ می رفتند. اما پس از مدت اندکی،
سازمان های فرهنگی سپاه پاسداران ، ارتش و نیروهای مسلح نیز وارد میدان شدند
و با روی باز به رونق یافتن راهیان نور کمک بسیاری کردند.
بعد از پایان دفاع مقدس گروه های مردمی خود جوش متشکل از رزمندگان شکل گرفت
که در ایامی خاص نظیر عید نوروز، ایام محرم و ... کارون هایی را برای بازدید از
مناطق جنگی سامان می دادند و محل هایی نظیر یادمان های فعلی
شلمچه، اروند کنار و فتح المبین مورد بازدید این کاروان ها قرار می گرفت.
این روند تا سال 1376 ادامه پیدا کرد.
_150x150_nczy.jpg)
_150x150_pgib.jpg)
